လမ္းေပ်ာက္တဲ့..ေန႔

ၾကင္နာျခင္း တစ္ဖဲ့ေလာက္ငဲ့ပါ..။
အကိုးမဲ့ေသာေတာင္ယာေဟာင္းမွာ
ရိုင္းသူတစ္ေယာက္ရဲ႔ လမ္းမဲ႔ေသာဗိစပ္ၾကမ္းေတာရိုးကို
ျဖတ္လာေသာအက္ရွရွေလသံနဲ႔..
တိမ္ေတြျဖန္႔ခင္းေသာေခ်ာင္းေရလြလြကို
ခပ္စိမ္းစိမ္းၾကည့္ရင္းေအာ္တယ္..။
ေတာဟာ..
ငါလဲမင္းလိုပါပဲကြာဆိုသလို
မ်က္ႏွာေပါင္းစံုက အသံတုံ႔ျပန္တယ္..။
ဆန္႔ခ်ထားတဲ့သူ႔လက္ေတြ
ေျမၾကီးနဲ႔ပိုနီးလာသလို..
ႏုန္းေျမမြမြကို
လြတ္သြားမွာစိုးသလို
အတင္းကုပ္ထားတဲ့သူ႔ေျခေခ်ာင္းေတြ
ခပ္ယဲ့ယဲ့.. ေျပေလ်ာ့..
အသိေတြထံုလာတုန္း..
အလိုက္ကန္းဆိုးမသိတဲ့ပုစဥ္းရင္ကြဲတစ္ေကာင္
စူးစူးရဲရဲေအာ္ျပန္ေပါ့..။

မွတ္တိုင္လြန္သြားတဲ့ေန႔..

ငတ္မြတ္ျခင္းဟာ..
ကိုယ့္လွ်ာကိုတစ္ဖဲ့ျခင္းကိုက္ျဖတ္စားေသာက္ပစ္လိုက္ရသလိုမ်ိဳး
ရိုးသားျခင္းနဲ႔ဂုဏ္သေရကိုပါ
၀ါးမ်ိဳပစ္လိုက္တယ္..
ဂ်ိဳကာကိုယ္တိုင္ တစ္အိမ္၀င္ထိုင္ေနတဲ့
ႏွစ္ေယာက္ထဲပါတဲ့ ကစား၀ိုင္းမွာ
အလည္တယ္ထားတဲ့
ျပန္ပစ္ခြင့္မရတဲ့ဆြဲဖဲေတြထဲ
သံုးမ်ိဳးသံုးစားေသာဖဲခ်ပ္ေတြကိုပဲ
ကုလားဖန္ထိုးထားသတဲ့..
ေသဆံုးျခင္း ဆိုတဲ့ဖဲခ်ပ္ရယ္..
ဒဏ္ရာအနာတရဆိုတဲ့ဖဲခ်ပ္ရယ္..
ေနာက္တစ္မ်ိဳးက..
ေနာက္တစ္ခ်ပ္ထပ္ဆြဲပါဆိုတဲ့ဖဲခ်ပ္ရယ္ေပါ့..
မင္းသိပ္ကံေကာင္းရင္
ခါးခ်ိေလာက္ေအာင္ ၀ိုင္းကၾကာလိမ့္မယ္..
ငါ့အခန္းထဲက
ျပဴတင္းေပါက္ဟာ
သံုးမ်ိဳးေသာျဖစ္တည္မႈရွိရဲ႔..
ရာသီဥတုနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုခံစားဖို႔ရယ္..
အျပင္ဘက္ကျမင္ကြင္းေတြကို ေငးေမာဖို႔ရယ္..
ခုန္ခ်အဆံုးစီရင္ပစ္လိုက္ဖို႔ရယ္ပဲေပါ့..
အနာဂတ္ဟာ
စကၠန္႔တိုင္း တျဖတ္ျဖတ္ေၾကြေနတဲ့
ခေရပန္းေတြလိုပါပဲ..
ေကာက္ျပီးသီမိလို႔ကေတာ့
အမွ်င္တန္းေနတဲ့ စြဲလမ္းမႈေတြ
ျဖစ္သြားတာတယ္ေလ..
ခ်န္ထားခဲ့လိုက္ပါ..
တခ်ိဳ႔ကို
ေခါင္းစုတ္သည္းၾကိဳးျပတ္သြားတဲ့ ဖိနပ္တစ္ဖက္အတြက္
က်န္တဲ့အေကာင္းတစ္ဖက္ကိုပါစြန္႔ပစ္ရသလိုမ်ိဳး..ခ်န္ထားခဲ့..
တခ်ဳိ႔ကို
အေကာင္းပကတိအထုတ္ခံလိုက္ရတဲ့ အေစ့တစ္ေစ့ရွိခဲ့ဘူးတဲ့
ေနၾကာေစ့ခြံေတြကိုစြန္႔ပစ္ရသလိုမ်ိဳး..ခ်န္ထားခဲ့..
တခ်ိဳ႔ကို
အရည္ညွစ္ခံလိုက္ရတဲ့ ၾကံဖတ္ေျခာက္ေတြနဲ႔
ဖိုထားတဲ့ မီးဖိုရဲ႔ ေလထဲေမ်ာသြားတဲ့မီးခိုးေတြနဲ႔
အပံုလိုက္က်န္ခဲ့တဲ့ ျပာစုကိုစြန္႔ပစ္ရသလိုမ်ိဳး..ခ်န္ထားခဲ့..။  

ေဇထက္
နံနက္ ၁၀း၄၁ နာရီ
၂၈၊ ၄၊ ၂၀၁၃
ရန္ကုန္ျမိဳ႔။