အရက္ကိုအေၾကာင္းအမ်ိဳးမ်ိဳးျပျပီးေသာက္ၾကသည္။
၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း၊ က်ရံႈးျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ကအေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးျပျပီး ေသာက္တတ္လွ်င္ အျခားတစ္ဦးကလည္း တစ္ေနရာရာတြင္ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္းအရာျဖင့္ ေသာက္ေနမွာမလြဲေပ။
ဆိုေတာ့..အရက္ေသာက္ျခင္းသည္ အရင္းျပန္စစ္သံုးသပ္လိုက္ပါက အေၾကာင္းအျခင္းအရာျပစရာမလိုေသာ လုပ္ရပ္တစ္ခုသာျဖစ္သည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာလွ်င္ အရက္ၾကိဳက္သူတိုင္းက လက္ခံၾကမည္သာ။
သို႔ေသာအရက္ေသာက္သူသည္ အစြဲေတာ့ရွိတတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ဆိုင္ေျပာင္းေသာက္တာရွိေသာ္လည္း ရင္ထဲစြဲေနသည့္ ဆိုင္ေတာ့သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာဘံုဆိုင္မ်ားကို အမွတ္စဥ္တပ္ျပီး ေရးမယ္ဆိုျပီး စ စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ တကယ္ လွည့္ေသာက္လာခဲ့ေသာဆိုင္အေရအတြက္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အမ်ားၾကီးေရးလို႔ရမယ္ထင္ခဲ့သည္။ တကယ္ေရးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲစြဲသည့္ဆိုင္ကခပ္နည္းနည္းသာျဖစ္သည္ကို ေတြ႔လာရသည္။
ဘယ္ဆိုင္မွာေသာက္ေသာက္မူးသည္သာျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲျငိတဲ့ဆိုင္ဆိုတာ ဘာမ်ားထူးေနလို႔ပါလဲ။ တကယ္ေတာ့ ထူးလြန္းလွသည္လည္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္တရရွိေနတတ္တာ ခက္သည္။
သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲ သံုးသပ္အေျဖရွာရန္မလိုပါ။
ရွင္းသည္။
ဘ၀ကိုယ္စီ၏ အစိတ္အပိုင္းအသီးသီးမွာ အမွတ္တရျဖစ္စရာ (ကိုယ္ကိုတုိင္အတြက္) သမိုင္း၀င္ေနရာေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့လိုသာ..။
…………….
…………….
ဒီလိုအမွတ္တရေတြထဲမွာ ႏြားၾကီးရဲ႔ဆိုင္ေလးလဲ အပါအ၀င္ျဖစ္၏။
စိမ္းလဲ့၀ါ လို႔ဆိုင္းဘုတ္တတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဆိုင္မွာလဲလို႔မ်ားေမးလာလို႔ သူ႔ဆိုင္ကိုလမ္းညႊန္ ခ်င္ရင္ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုင္းဘုတ္ပါနာမည္ကို လြယ္လြယ္စဥ္းစားမရ။
ႏြားၾကီးဆိုင္ လို႔ပဲေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ဒီဆိုင္ေလးဟာ ႏြားၾကီးရဲ႔ဘ၀တစ္ခုျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြၾကီးျပင္းလူရာ၀င္ခဲ့ရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
…………….
…………….
ေက်ာင္းေတြအသီးသီးျပီးသြားၾကျပီး အခ်ိန္ကာလတစ္ခုၾကာလာတဲ့ရက္တစ္ရက္မွာ ႏြားၾကီးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေဘာ္ဒါေဆာင္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ပထမ၀င္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကထြက္ျပီး သူစားေသာက္ဆိုင္ ဖြင့္မယ္ဆိုတာလာျပီးေျပာျပတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ႏြားၾကီး ဟာ ဘယ္အလုပ္မေရြး မရွက္တမ္းမေၾကာက္တမ္း လုပ္တတ္ေပမယ့္ သူနဲ႔အသင့္ေလွ်ာ္ဆံုးအလုပ္ဟာ စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းပါပဲ ဆိုတာကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ သူဒီအလုပ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ႏႈတ္အားစိတ္အားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေလးအားေပးၾကပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေၾကးအိုးဆိုင္လိုလို ဖြင့္မယ္ဆိုျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့စားေသာက္ဆိုင္ သက္သက္ဖြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ (ေၾကးအိုးဆရာကို က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္အထိလိုက္ရွာတာ မရလို႔ လို႔ ေျပာပါတယ္.. ဒီအေၾကာင္းကို တင္ေမာင္တို႔ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့)
…………….
…………….
ဒီဆိုင္နဲ႔ပါတ္သက္လို႔ပထမဆံုးအမွတ္တရကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟိုင္းၾကီးကၽြန္းကို ကြင္းဆင္းျပီးျပန္ေရာက္ခါစမွာေပါ့။ ဆရာမေဒၚခိုင္သဇင္ကို တစ္ေယာက္ ထား၀ယ္တကၠသိုလ္ကြင္းဆင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ရွမ္းျပည္ဘက္ကိုကြင္းဆင္းဖို႔ အလာ လမ္းခုလတ္မွာ မလြဲေတာင္အနား ေသာင္းက်န္သူေတြဆက္ေၾကးေကာက္ရာက ပါလာတဲ့လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔ ေတြနဲ႔ ျပသနာတက္ပစ္ခတ္ၾကရာက လက္နက္ထိမွန္ကြယ္လြန္ျပီးမၾကာမီေပါ့။
တကယ္စေသာက္ျဖစ္ၾကတာက လမ္းမေတာ္က်ံဳးၾကီးလမ္းထိပ္က သေဘၤာၾကီးေပၚမွာပါ။ ဆရာမအတြက္၀မ္းနည္းေၾကာင္း ဘာညာေတြေျပာျပီးေသာက္စားေနရာက ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ႏြားၾကီးဆိုင္ဘက္ထြက္လာၾကတာကစ တာပါပဲ။
အတူေသာက္လာၾကတဲ့ တင္ေမာင္ နဲ႔ ၾကက္ဖ(မင္းသား) တို႔ ဘယ္ကေနဘယ္လို စ ျငိလာၾကတယ္မသိပါဘူး။
ႏြားၾကီးဆိုင္က တကယ္ေတာ့ပိတ္ေနပါျပီ။ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးေတြေတာင္အိပ္ယာေတြခင္းဘို႔လုပ္ေနၾကျပီ။ သေကာင့္သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ္ေတာ္ကို ျပင္းထန္ေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး ေျခေတြလက္ေတြပါေတာ့မယ့္ အေနအထားထိျဖစ္လာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ၀ုန္းဆို ထလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ ၀ုန္းကနည္းေပါ့။ ဘယ္ဆြဲလို႔ရမလဲ။ ဆိုင္ရွင္ႏြားၾကီးေတာင္ရပ္ၾကည့္ေနရတာ။ ပါးစပ္ကေတာ့ မူးမူးနဲ႔မလုပ္နဲ႔ ဘာညာေပါ့။
ခြမ္း ခနည္းအသံၾကားလိုက္တယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္ျဖစ္သူႏွစ္ေယာက္သားက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ရင္ေဘာင္တန္းလို႔။ အြန္ ..စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကဆို ႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္ ဆိုင္ဒါမွမဟုတ္တေယာက္ကေရွာင္ရင္တစ္ေယာက္ကလိုက္ထိုး ဒါမ်ိဳးပဲျဖစ္ေနရမွာ။ ခုေတာ့ႏွစ္ေယာက္အျပိဳင္ ရင္ေဘာင္တန္းျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကနံရံကိုမ်က္ႏွာမူေနၾကတာ။ နံရံေအာက္ေျခမွာေတာ့ ခုနက ခြမ္းခနည္းအသံ နဲ႔အတူကြဲသြားတဲ့ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္။
ခြမ္း ခနည္း ေနာက္ထပ္တစ္သံထြက္လာျပန္တယ္။ ဆဲဆိုသံေတြေကာေပါ့။ တစ္ေယာက္ကပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ ေကာက္ကိုင္ျပီးနံရံကိုပစ္ခြဲတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကတစ္ခ်ပ္အားက်မခံခြဲေနလိုက္ၾကတာ။
ႏြားၾကီးခမ်ာ မ်က္လံုးေလးအ၀ိုင္းသားနဲ႔။
ခြဲစရာပန္းကန္ေတြလည္းကုန္ေရာ ႏွစ္ေယာက္သား ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ ေအာ္ သူငယ္ခ်င္းဆိုင္အသစ္ကေလးကို တျခားဆိုင္မွာ အ၀ေသာက္လာျပီးမွ တကူးတက လာျပီးရန္ျဖစ္ျပီးအားေပး သြားၾကတာ ပန္ကန္အသစ္ေလးေတြကုန္ေရာ။ စားပြဲထိုးခ်ာတိတ္ေတြေတာ့ အဲဒီညကပန္းကန္အကြဲေတြေပၚပဲ အိပ္ၾကရတယ္ထင္ပါ့။ ခင္းထားကာစအိပ္ရာေလးေတြမွာ ပန္းကန္ကြဲေတြက ဖရိုဖရဲေလ။
……………..
……………..
ဒီလိုအဖြင့္ေလးနဲ႔စဖြင့္ခဲ့တဲ့ႏြားၾကီးဆိုင္ေလးဟာ..ခုအခ်ိန္ထိသူငယ္ခ်င္းေတြဆံုျဖစ္ေနၾကတံုးပါ။
အေၾကာင္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေသာက္ေနၾကတံုးပါ။
ဒီဆိုင္ေလးမွာ
ခြဲခြာၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြရွိခဲ့တယ္။
က်န္ေနခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔လြမ္းဆြတ္မႈအထိမ္းအမွတ္ေတြရွိတယ္။
ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ ျပန္လည္ဆံုဆည္းပြဲေတြရွိတယ္။
မဆံုတာၾကာတဲ့ဆရာေတြနဲ႔ဆံုျပီးေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာ ဆရာေတြရဲ႕လက္ရွိေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပီး ေက်ာင္းသားဘ၀ျပန္လည္တမ္းတပြဲေတြရွိတယ္။
မဂၤလာေဆာင္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ လူပ်ိဳဘ၀ႏႈတ္ဆက္ပြဲညေတြရွိတယ္။ (ေတာင္းပန္တဲ့သူေတာင္းပန္ၾကေပါ့)
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြရွိတယ္။
အရံႈးေတြရွိတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြရွိတယ္။
တမ္းတျခင္းေတြရွိတယ္။
……………..
……………..
ႏြားၾကီးဆိုင္ေလးကို..
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရာက္လာခဲ့ဘူးတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ေသာကေတြနဲ႔ေပါ့။
ဒီဆိုင္ေလးကေန ေစာင္ေလးတစ္ထည္၊ ျခင္ေဆးေခြဗူး၊ ဖေယာင္းတိုင္ထုတ္၊ ပိုက္ဆံေလးအနည္းငယ္နဲ႔ သူထြက္သြားတယ္။
တစ္၀မ္းတစ္ခါးလွသြားပါရဲ႔။
ဖန္တီးမႈအခ်ိဳ႔ခ်န္ထားခဲ့ပါရဲ႔။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဆိုင္ေလးကို ျပန္လာႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေတာင္မရပဲ သူဘ၀ကိုအခြံတစ္ခုအျဖစ္ထားရစ္ခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ႏြားၾကီးဆိုင္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ အထုပၸတၱိေတြမ်ားစြာထဲမွာ ရွိေနအံုးမယ့္ေနရာေလး တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ။
ေဇထက္
၄၊ ၁၂၊ ၂၀၁၁
ေန႔လည္ ၂း၀၂နာရီ
၀မ္းနည္းျခင္း၊ ၀မ္းသာျခင္း၊ က်ရံႈးျခင္း၊ ေအာင္ျမင္ျခင္း၊ စသည္ျဖင့္ တစ္ေယာက္ကအေၾကာင္းတစ္မ်ိဳးျပျပီး ေသာက္တတ္လွ်င္ အျခားတစ္ဦးကလည္း တစ္ေနရာရာတြင္ သူႏွင့္ဆန္႔က်င္ဘက္အေၾကာင္းအရာျဖင့္ ေသာက္ေနမွာမလြဲေပ။
ဆိုေတာ့..အရက္ေသာက္ျခင္းသည္ အရင္းျပန္စစ္သံုးသပ္လိုက္ပါက အေၾကာင္းအျခင္းအရာျပစရာမလိုေသာ လုပ္ရပ္တစ္ခုသာျဖစ္သည္ ဟု ကၽြန္ေတာ္ေျပာလွ်င္ အရက္ၾကိဳက္သူတိုင္းက လက္ခံၾကမည္သာ။
သို႔ေသာအရက္ေသာက္သူသည္ အစြဲေတာ့ရွိတတ္သည္။ ရံဖန္ရံခါ ဆိုင္ေျပာင္းေသာက္တာရွိေသာ္လည္း ရင္ထဲစြဲေနသည့္ ဆိုင္ေတာ့သတ္သတ္မွတ္မွတ္ရွိတတ္သည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ေသာဘံုဆိုင္မ်ားကို အမွတ္စဥ္တပ္ျပီး ေရးမယ္ဆိုျပီး စ စဥ္းစားမိခ်ိန္မွာ တကယ္ လွည့္ေသာက္လာခဲ့ေသာဆိုင္အေရအတြက္ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ အမ်ားၾကီးေရးလို႔ရမယ္ထင္ခဲ့သည္။ တကယ္ေရးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရင္ထဲစြဲသည့္ဆိုင္ကခပ္နည္းနည္းသာျဖစ္သည္ကို ေတြ႔လာရသည္။
ဘယ္ဆိုင္မွာေသာက္ေသာက္မူးသည္သာျဖစ္၏။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲျငိတဲ့ဆိုင္ဆိုတာ ဘာမ်ားထူးေနလို႔ပါလဲ။ တကယ္ေတာ့ ထူးလြန္းလွသည္လည္းမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ အမွတ္တရရွိေနတတ္တာ ခက္သည္။
သိပ္ခက္ခက္ခဲခဲ သံုးသပ္အေျဖရွာရန္မလိုပါ။
ရွင္းသည္။
ဘ၀ကိုယ္စီ၏ အစိတ္အပိုင္းအသီးသီးမွာ အမွတ္တရျဖစ္စရာ (ကိုယ္ကိုတုိင္အတြက္) သမိုင္း၀င္ေနရာေလးေတြ ျဖစ္ခဲ့လိုသာ..။
…………….
…………….
ဒီလိုအမွတ္တရေတြထဲမွာ ႏြားၾကီးရဲ႔ဆိုင္ေလးလဲ အပါအ၀င္ျဖစ္၏။
စိမ္းလဲ့၀ါ လို႔ဆိုင္းဘုတ္တတ္ထားပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္ဆိုင္မွာလဲလို႔မ်ားေမးလာလို႔ သူ႔ဆိုင္ကိုလမ္းညႊန္ ခ်င္ရင္ျဖင့္ ဘယ္ေတာ့မွ ဆိုင္းဘုတ္ပါနာမည္ကို လြယ္လြယ္စဥ္းစားမရ။
ႏြားၾကီးဆိုင္ လို႔ပဲေျပာျဖစ္ၾကတာေပါ့။
တကယ္ေတာ့ ဒီဆိုင္ေလးဟာ ႏြားၾကီးရဲ႔ဘ၀တစ္ခုျဖစ္သလို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြၾကီးျပင္းလူရာ၀င္ခဲ့ရာလည္းျဖစ္ပါတယ္။
…………….
…………….
ေက်ာင္းေတြအသီးသီးျပီးသြားၾကျပီး အခ်ိန္ကာလတစ္ခုၾကာလာတဲ့ရက္တစ္ရက္မွာ ႏြားၾကီးတစ္ေယာက္ ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ေဘာ္ဒါေဆာင္ကိုေရာက္လာပါတယ္။ ပထမ၀င္လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ကထြက္ျပီး သူစားေသာက္ဆိုင္ ဖြင့္မယ္ဆိုတာလာျပီးေျပာျပတာပါ။ တကယ္ေတာ့ ႏြားၾကီး ဟာ ဘယ္အလုပ္မေရြး မရွက္တမ္းမေၾကာက္တမ္း လုပ္တတ္ေပမယ့္ သူနဲ႔အသင့္ေလွ်ာ္ဆံုးအလုပ္ဟာ စားေသာက္ဆိုင္လုပ္ငန္းပါပဲ ဆိုတာကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သိၾကပါတယ္။ သူဒီအလုပ္လုပ္မယ္ဆိုေတာ့ ႏႈတ္အားစိတ္အားျဖင့္ ေတာ္ေတာ္ ေလးအားေပးၾကပါတယ္။ ပထမေတာ့ ေၾကးအိုးဆိုင္လိုလို ဖြင့္မယ္ဆိုျပီး ေနာက္ဆံုးေတာ့စားေသာက္ဆိုင္ သက္သက္ဖြင့္ျဖစ္ပါတယ္။ (ေၾကးအိုးဆရာကို က်ိဳက္ထီးရိုးေတာင္အထိလိုက္ရွာတာ မရလို႔ လို႔ ေျပာပါတယ္.. ဒီအေၾကာင္းကို တင္ေမာင္တို႔ေကာင္းေကာင္းသိတာေပါ့)
…………….
…………….
ဒီဆိုင္နဲ႔ပါတ္သက္လို႔ပထမဆံုးအမွတ္တရကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟိုင္းၾကီးကၽြန္းကို ကြင္းဆင္းျပီးျပန္ေရာက္ခါစမွာေပါ့။ ဆရာမေဒၚခိုင္သဇင္ကို တစ္ေယာက္ ထား၀ယ္တကၠသိုလ္ကြင္းဆင္းအဖြဲ႔ေတြနဲ႔ ရွမ္းျပည္ဘက္ကိုကြင္းဆင္းဖို႔ အလာ လမ္းခုလတ္မွာ မလြဲေတာင္အနား ေသာင္းက်န္သူေတြဆက္ေၾကးေကာက္ရာက ပါလာတဲ့လံုျခံဳေရးအဖြဲ႔ ေတြနဲ႔ ျပသနာတက္ပစ္ခတ္ၾကရာက လက္နက္ထိမွန္ကြယ္လြန္ျပီးမၾကာမီေပါ့။
တကယ္စေသာက္ျဖစ္ၾကတာက လမ္းမေတာ္က်ံဳးၾကီးလမ္းထိပ္က သေဘၤာၾကီးေပၚမွာပါ။ ဆရာမအတြက္၀မ္းနည္းေၾကာင္း ဘာညာေတြေျပာျပီးေသာက္စားေနရာက ပိုက္ဆံရွင္းျပီး ႏြားၾကီးဆိုင္ဘက္ထြက္လာၾကတာကစ တာပါပဲ။
အတူေသာက္လာၾကတဲ့ တင္ေမာင္ နဲ႔ ၾကက္ဖ(မင္းသား) တို႔ ဘယ္ကေနဘယ္လို စ ျငိလာၾကတယ္မသိပါဘူး။
ႏြားၾကီးဆိုင္က တကယ္ေတာ့ပိတ္ေနပါျပီ။ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးေတြေတာင္အိပ္ယာေတြခင္းဘို႔လုပ္ေနၾကျပီ။ သေကာင့္သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ္ေတာ္ကို ျပင္းထန္ေနၾကတယ္။ မၾကာပါဘူး ေျခေတြလက္ေတြပါေတာ့မယ့္ အေနအထားထိျဖစ္လာၾကတယ္။ တစ္ေယာက္က ၀ုန္းဆို ထလိုက္တယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလဲ ၀ုန္းကနည္းေပါ့။ ဘယ္ဆြဲလို႔ရမလဲ။ ဆိုင္ရွင္ႏြားၾကီးေတာင္ရပ္ၾကည့္ေနရတာ။ ပါးစပ္ကေတာ့ မူးမူးနဲ႔မလုပ္နဲ႔ ဘာညာေပါ့။
ခြမ္း ခနည္းအသံၾကားလိုက္တယ္။ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ရန္ျဖစ္သူႏွစ္ေယာက္သားက တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ရင္ေဘာင္တန္းလို႔။ အြန္ ..စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ ထိုးၾကၾကိတ္ၾကဆို ႏွစ္ေယာက္မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ရင္ ဆိုင္ဒါမွမဟုတ္တေယာက္ကေရွာင္ရင္တစ္ေယာက္ကလိုက္ထိုး ဒါမ်ိဳးပဲျဖစ္ေနရမွာ။ ခုေတာ့ႏွစ္ေယာက္အျပိဳင္ ရင္ေဘာင္တန္းျပီး ခပ္လွမ္းလွမ္းကနံရံကိုမ်က္ႏွာမူေနၾကတာ။ နံရံေအာက္ေျခမွာေတာ့ ခုနက ခြမ္းခနည္းအသံ နဲ႔အတူကြဲသြားတဲ့ ပန္းကန္ျပားတစ္ခ်ပ္။
ခြမ္း ခနည္း ေနာက္ထပ္တစ္သံထြက္လာျပန္တယ္။ ဆဲဆိုသံေတြေကာေပါ့။ တစ္ေယာက္ကပန္းကန္တစ္ခ်ပ္ ေကာက္ကိုင္ျပီးနံရံကိုပစ္ခြဲတာနဲ႔ ေနာက္တစ္ေယာက္ကတစ္ခ်ပ္အားက်မခံခြဲေနလိုက္ၾကတာ။
ႏြားၾကီးခမ်ာ မ်က္လံုးေလးအ၀ိုင္းသားနဲ႔။
ခြဲစရာပန္းကန္ေတြလည္းကုန္ေရာ ႏွစ္ေယာက္သား ဘာမွမေျပာေတာ့ပဲ အိမ္ျပန္သြားၾကတယ္။ ေအာ္ သူငယ္ခ်င္းဆိုင္အသစ္ကေလးကို တျခားဆိုင္မွာ အ၀ေသာက္လာျပီးမွ တကူးတက လာျပီးရန္ျဖစ္ျပီးအားေပး သြားၾကတာ ပန္ကန္အသစ္ေလးေတြကုန္ေရာ။ စားပြဲထိုးခ်ာတိတ္ေတြေတာ့ အဲဒီညကပန္းကန္အကြဲေတြေပၚပဲ အိပ္ၾကရတယ္ထင္ပါ့။ ခင္းထားကာစအိပ္ရာေလးေတြမွာ ပန္းကန္ကြဲေတြက ဖရိုဖရဲေလ။
……………..
……………..
ဒီလိုအဖြင့္ေလးနဲ႔စဖြင့္ခဲ့တဲ့ႏြားၾကီးဆိုင္ေလးဟာ..ခုအခ်ိန္ထိသူငယ္ခ်င္းေတြဆံုျဖစ္ေနၾကတံုးပါ။
အေၾကာင္းေတြအမ်ိဳးမ်ိဳး ေခါင္းစဥ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ေသာက္ေနၾကတံုးပါ။
ဒီဆိုင္ေလးမွာ
ခြဲခြာၾကတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏႈတ္ဆက္ပြဲေတြရွိခဲ့တယ္။
က်န္ေနခဲ့တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔လြမ္းဆြတ္မႈအထိမ္းအမွတ္ေတြရွိတယ္။
ျပန္ေရာက္လာတဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ ျပန္လည္ဆံုဆည္းပြဲေတြရွိတယ္။
မဆံုတာၾကာတဲ့ဆရာေတြနဲ႔ဆံုျပီးေရွးေဟာင္းေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာ ဆရာေတြရဲ႕လက္ရွိေက်ာင္းအေၾကာင္းေတြ ေျပာျပီး ေက်ာင္းသားဘ၀ျပန္လည္တမ္းတပြဲေတြရွိတယ္။
မဂၤလာေဆာင္တဲ႔သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႔ လူပ်ိဳဘ၀ႏႈတ္ဆက္ပြဲညေတြရွိတယ္။ (ေတာင္းပန္တဲ့သူေတာင္းပန္ၾကေပါ့)
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြရွိတယ္။
အရံႈးေတြရွိတယ္။
ေပ်ာ္ရႊင္ျခင္းေတြရွိတယ္။
တမ္းတျခင္းေတြရွိတယ္။
……………..
……………..
ႏြားၾကီးဆိုင္ေလးကို..
သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ေရာက္လာခဲ့ဘူးတယ္။
ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းေတြနဲ႔ ေသာကေတြနဲ႔ေပါ့။
ဒီဆိုင္ေလးကေန ေစာင္ေလးတစ္ထည္၊ ျခင္ေဆးေခြဗူး၊ ဖေယာင္းတိုင္ထုတ္၊ ပိုက္ဆံေလးအနည္းငယ္နဲ႔ သူထြက္သြားတယ္။
တစ္၀မ္းတစ္ခါးလွသြားပါရဲ႔။
ဖန္တီးမႈအခ်ိဳ႔ခ်န္ထားခဲ့ပါရဲ႔။
ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဒီဆိုင္ေလးကို ျပန္လာႏႈတ္ဆက္ခ်ိန္ေတာင္မရပဲ သူဘ၀ကိုအခြံတစ္ခုအျဖစ္ထားရစ္ခဲ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ႏြားၾကီးဆိုင္ေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႔ အထုပၸတၱိေတြမ်ားစြာထဲမွာ ရွိေနအံုးမယ့္ေနရာေလး တစ္ခုလည္းျဖစ္ပါတယ္။ ။
ေဇထက္
၄၊ ၁၂၊ ၂၀၁၁
ေန႔လည္ ၂း၀၂နာရီ
